We waren dolgelukkig met de komst van ons kindje!
Bij de zwangerschap en de bevalling had ik nog geen moment stil gestaan. Alle vriendinnen die ik kende, waren drie maanden na de bevalling opnieuw op en top. Hoogstens wat moe door het slaapgebrek vanwege de baby.
Zwangerschapsmisselijkheid, zwangerschapsgerelateerde bekken-en rugpijn… Neen die negen maanden verliepen niet makkelijk.
Maar ik hield mezelf voor: het zou niet lang meer duren.
Tot aan de bevalling, die hoogstens 48 uur kon duren en dan zou het beteren (toch?).
Eindelijk kwam de bevalling. Ik was zelfs nog tien dagen over tijd gegaan. Maar de nacht voor ik ingeleid zou worden, begonnen de weeën dan toch spontaan. Ik had me voorgenomen om te proberen bevallen zonder epidurale en er pas eentje te nemen als het veel pijn zou doen.
Ik verbeet de pijn en bleef aan ganse dag heen-en-weer waggelen, tot ik uiteindelijk van onze vroedvrouw het advies kreeg om naar het ziekenhuis te gaan. Volgens haar ging ons kindje nog dezelfde avond komen. Het was al afzien op weg naar het ziekenhuis en in de lange gangen naar de verloskamer, maar goed.
Eenmaal op de verloskamer stond er een bad en ik had me voorgenomen om daarin te gaan en dan hopelijk even te kunnen bekomen. En ja, dat ging redelijk. Het bad was lekker warm, mijn man hielp me en het deeddeugd. De weeën werden wel niet krachtiger. De vroedvrouw maande me toch maaraan om eruit te komen want de bevalling leek stil te vallen.
Rond 23u besloot de vroedvrouw om weeënopwekkers te gaangebruiken want er gebeurde niet veel. Niet mis verstaan: er waren nog pijnlijkeweeën maar er was geen verdere ontsluiting. Die weeënopwekkers deden hun ding.
Het begon nu echt wel serieus pijn te doen, in de zin van kolossaal veel.
Ik vroeg nu een epidurale maar natuurlijk was het daarvoor al te laat. Blijkbaar durfde ze me dat zelf niet echt zeggen, maar ze fluisterde het mijn man toe en samen hebben ze geprobeerd om mij rustig te houden. Ik was een soort zombie die de pijn onderging.
Iets na middernacht begonnen de persweeën. Volgens devroedvrouw zou het nu snel gaan. Dit ‘snel’ konden wij niet echt definiëren.
Mijn man en ik hadden niets opgezocht rond bevallingen dus wisten ook niet goed wat ons te wachten stond.
Het duurde en duurde. Er kwamen andere mensen rond mijn bed staan, er werd zenuwachtig gefluisterd. Op een gegeven moment was er blijkbaar een discussie in de gang en stond het verplegend personeel daar tegen elkaar te roepen. Wij wisten amper wat er gebeurde. Ik had immens veel pijn,probeerde de instructies te volgen over ‘nu persen’, ‘draaien zodat we dehartslag kunnen monitoren’, enz… Uiteindelijk na 3 uur persen is onzezoon geboren. Een flinke 3kg945 en 51 cm, maar bovenal: met zijn arm naast zijnhoofd.
Een vrouwenlichaam is er niet op gemaakt om een baby te laten geboren worden met zijn arm naast zijn hoofd.
Ook de baby is daarniet op gemaakt.
De eerste twee weken van zijn leven hield onze baby continuzijn armpje omhoog. Gelukkig is het daarna helemaal goed gekomen met de arm.Hij was wel een echte huilbaby. We hebben nooit geweten hoe dat kwam.Uiteindelijk is het huilen na anderhalf jaar veel verbeterd door een bezoek aaneen nieuwe osteopaat en door de plaatsing van buisjes in zijn oren.
Zelf had ik keihard uitgekeken naar de bevalling, vooral naar het moment dat mijn pijn zou gaan verminderen. Gelukkig was de misselijkheid quasi meteen weg. Ook de bekkeninstabiliteit verdween als sneeuwvoor de zon.
Maar onderaan was het een slagveld.
Ik weet nog dat een verpleegster de dag na de bevalling de kamer binnen kwam en vroeg of ik nog last had van bloedverlies. Ik begon te lachen want ik had juist een groot bloedspoor naar de badkamer getrokken omdat mijn kraamverband het niet meer kon houden. Ze schrok nogal maar ik stond daar niet bij stil.
Ze hadden me al verteld dat ik twee ‘scheurtjes’ had. Eén deeltje schaamlip was afgescheurd. Ze hebben het er nog proberen aan te naaien maar het is later afgestorven. De andere scheur was gehecht en ik dacht dat het bloedverlies daarbij hoorde en wel zou stoppen. De gigantische pijn zou ook wel minderen zeker. Volgens mijn mama moest ik die gewoon verbijten en erop gaan zitten. Amai, amai, amai, ik nam de nodige pijnstilling en probeerde inderdaad op die hele gezwollen ‘bal’ onderaan te gaan zitten. Lang hield ik dat toch niet vol, ik liep nog liever rond.
De eerste weken had ik heel veel pijn maar probeerde me sterk te houden. Mijn kraamverband moest ik vaak vervangen. Urineverlies was op dat moment nog geen issue. Ik kon nauwelijks bloed van urine onderscheiden. Alles deed zeer en ik kon enkel pipi doen in de douche waarbij ik tegelijkertijd alles nat maakte want urine brandde in de wonde.
Er kwam bezoek. Na een week was het aan mijn broer en de schoonzus. Stoelgang was er nog niet geweest maar alles lag ondersteboven dus ik had me daar nog geen zorgen over gemaakt. Ik stond naast mijn schoonzus te kraken met mijn kraamverband. Ineens liet ik een gigantische scheet. Er was geen houden aan. Ik schaamde me kapot, ben maar naar het toilet gegaan en zij heeft er nooit meer iets over gezegd. De dagen erna bleek dat ik windjes amper nog kon controleren.
En toen moest de eerste stoelgang nog komen…
Ik heb geweend van de pijn. Terug de stoelgang ingehouden. Toch maar opnieuw geprobeerd. Nog eens inhouden. Nog eens proberen.
In bad gaan staan om er toch maar wat warmwater over te kunnen laten lopen. Zoveel pijn. Een soort tweede bevalling. Alle wondes gingen opnieuw open. Bloedverlies. Het was verschrikkelijk. Het is ook niet gelukt in één keer.
Blijkbaar was er iets aan de hand en moest ik een deel van de kaka proberen eruit te halen. Met de hand en wat wc-papier. Wat gebeurde er?
Ik dacht eerst dat het enkel de eerste keer zo zou zijn omdat het na de bevalling was. Ik ging flink veel rauwe groenten eten en fruitsap drinken om de stoelgang zachter te maken. Toen kreeg ik diarree. Dat was een beetje de bedoeling maar toen bleek dat ik de diarree totaal niet kon controleren.
Normaal heb je nog wel tijd om naar het toilet te spurten. Ik niet meer.
En pijn dat het deed want diarree kruipt in alle wondjes. Telkens opnieuw de douche in. Het huis zeker niet verlaten. Heel veel kledij om te wassen. Kraamverband houdt gelukkig het meeste tegen.
Bezoek, daar zag ik nu tegenop. Het was balanceren met mijn voeding en zoeken naar stoelgang die niet te hard maar ook niet te plat was. Het bleef moeilijk en onvoorspelbaar. Urineverlies was er ook bij. Hiervan hoorde ik uiteindelijk bij vriendinnen dat zij het ook hadden. Maar ze spraken over enkele druppeltjes. Bij mij ging het over hele plassen… zeker als ik ’snachts moest opstaan en de baby oppakken voordat ik naar het toilet kon. Elke keer douche in, dweilen, kleren wassen.
Na zes weken moest ik op controle bij de vroedvrouw.
Ze had gezegd dat ze deze keer niet meer aan huis zou komen en dat ik naar haar praktijk moest komen. Een dik half uur rijden met de auto. De wandelwagen inladen en uitladen. Geen zekerheid over waar het toilet zou zijn. Ik vroeg me echt af hoe ik dit zou moeten gaan doen maar ik dacht dat alle vrouwen dit meemaakten en dat de vroedvrouw wel zou weten wat ze deed. Gelukkig had ik een plastieken zak met reservekledij bij en kon ik voor een cafeetje parkeren waarik snel naar toilet mocht. Volgens de vroedvrouw zag het er prima uit. Jammer van het afgestorven stukje schaamlip maar het andere scheurtje was goed geheeld. Toen ik begon te klagen over de pijn, zag ik dat ze dacht dat ik overdreef. Zelf begon ik ook te twijfelen of ik niet wat kleinzerig was.
Over het urineverlies, laat staan het stoelgangverlies, durfde ik het niet te hebben.
Gelukkig ging ik ondertussen ook naar de kinesist. Zij merkte meteen op dat ik nog een kraamverband droeg en informeerde naar urineverlies. Ik vertelde haar dat ik er inderdaad nog veel last van had en zijzei direct dat ik het er niet bij mocht laten en naar een gynaecoloog moestgaan want dat ik misschien een verzakking had.
Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog, maar het was een aantal weken wachten. Toen ik eindelijk mocht gaan, zag zij ook niet echt een probleem. Ze opperde zelfs dat ik misschien in de menopauze was terecht gekomen want dan hebben veel vrouwen last van urineverlies. Ze verwees me wel door naar de specialist hieromtrent in haar ziekenhuis.
Ik naar de specialist. Ook hij zag niet echt een probleem.Alles leek toch nog op zijn plaats te zitten. Er was geen orgaan dat duidelijk uitgezakt was. Ik zei dat ik nog heel veel pijn had en eigenlijk de volgende week terug moest gaan werken. Hij liet doorschemeren dat hij niet echt zag waarom ik niet zou kunnen werken, maar schreef me uiteindelijk nog drie weken extra ziekenverlof voor.
Het eerste wat mijn bazin deed toen ze mijn ziekenbriefje ontving, was uiteraard een controlearts inschakelen. Deze keer moest ik terplekke gaan uitleggen wat er aan de hand was. Gelukkig was er meteen begrip toen ik de situatie vertelde maar het is niet echt leuk om aan een wildvreemde te gaan vertellen dat je je urine niet kunt controleren. Over mijn stoelgang zweeg ik, ik was diep beschaamd.
Ondertussen was ik al vier maanden geleden bevallen.
Eindelijk had ik iets minder pijn en probeerde ik af en toe een wandelingetje van een half uur. Dat was ook één van de weinige momenten dat onze baby rustig werd in de wandelwagen. Vaak had ik dan urineverlies. Ik droeg steeds een lange jas en een donkere broek en hoopte dat ik niemand tegenkwam.
Ik herinner me nog goed een ontmoeting met de joviale buurman die overduidelijk een praatje wilde slaan terwijl mijn hele linker broekspijp nat was en ik alleen maar zo snel mogelijk naar huis wilde.
Na vijf maanden nam ik de gok en ging ik samen met mijn man en de baby voor de eerste keer winkelen. We gingen tuinstoelen en een tuintafel kopen in een grote winkel naast de weg. Het was maar tien minuutjes rijden en we gingen enkel dat kopen en meteen weer naar huis. Ik was nog maar juist binnen toen ik voelde dat ik mijn stoelgang niet zou kunnen ophouden. Ik had uiteraard weer reservekledijbij, maar stoelgang is echt moeilijk te camoufleren. Iedereen ging het ruiken. Ik ging zo snel mogelijk naar de kassa. Gelukkig was er een toilet. Ik was nog juist op tijd. De drie volgende maanden ben ik niet opnieuw gaan winkelen.
Ondertussen was mijn ziekenbriefje op. Ik wendde me tot onze huisarts.
Gelukkig geloofde ze me!
Alleen had zij ook niet direct een oplossing. Ondertussen had ik van ellende al het hele internet doorspit naar vrouwen die hetzelfde hadden meegemaakt of mogelijkheden om de problemen op te lossen.
Ik had de kleinbekkenkliniek in het UZA gevonden en vroeg of het goed was dat ik daar een afspraak maakte. Ze steunde me maar ik kon er pas terecht zo’n dik half jaar na de bevalling. De tussenliggende tijd wilde zij me nog een ziekenbriefje schrijven. Uiteraard moest ik weer naar de controlearts. Ik herinner me nog goed dat hij me oprecht ‘heel veel moed en beterschap’ wenste. Het deed me deugd.
Eindelijk kon ik terecht in het UZA. Eerst kwam ik bij een arts in opleiding. Zij noteerde alles (mijn urineverlies, mijn stoelgangverlies verzweeg ik nog steeds) maar zag niet meteen een probleem.
Ze riep de professor erbij. Haar mimiek toen ze een blik op mijn vagina wierp, zal ik nooit vergeten.
Het was meteen duidelijk dat het ernstig was. Ze vroeg ook dadelijk naar mijn stoelgang.
Ik biechtte op dat dit inderdaad een serieus probleem was. Er zijn verschillende onderzoeken gevolgd. De diagnose was dat ik geen verzakking heb van ofwel de blaas, ofwel de vagina, ofwel de endeldarm zoals herkend zal worden door veel gynaecologen. Bij mij zijn mijn bekkenbodemspieren zelf afgescheurd aan de twee zijkanten, dus alles hangt zo’n vijf centimeter lager: zowel mijn blaas, als mijn vagina, als mijn endeldarm. Verder heb ik uitwendig slechts enkele scheurtjes maar inwendig blijkt er vanalles gescheurd. Mijn kringspier bestaat voor zo’n 60% uit littekenweefsel. Die kan haar werk niet meer doen dus kan geen stoelgang naar behoren meer tegenhouden.
In het UZA leerden ze me een nieuwe methode om stoelgang op te houden.
Nee, mijn kringspier doet het niet meer, maar blijkbaar is er een andere spier erboven die min of meer hetzelfde kan doen, alleen moet je deze trainen. Ze hebben de spier inwendig aangeduid en vanaf dan ben ik als een zot beginnen trainen. Ook mijn bekkenbodemspieren train ik fervent. De rest van mijn leven zal ik dagelijks deze oefeningen doen. Gelukkig merk je er alsbuitenstaander niets van, dus ik doe ze tijdens het autorijden, het douchen,het wandelen, … Als ik soms mijn oefeningen vergeet, heb ik enkele dagen later weer prijs. Urine of stoelgang, moeilijk te voorspellen, maar een heel goede motivator om de oefeningen vol te houden.
De pijn heb ik nog lange tijd ondergaan. Het is pas anderhalf jaar na de bevalling dat ik eindelijk pijnvrij was.
Ik werk niet meer op de plaats waar ik ooit zo graag had gewerkt. Mijn collega’s van toen hoor ik soms nog. Mijn bazin heeft nooit meer iets laten weten.
Mijn man en ik hebben goed nagedacht en uiteindelijk toch gekozen voor een tweede kindje. De bevalling was op voorhand gepland als keizersnede. Deze is goed verlopen en heeft mijn bekkenbodemspieren ook niet harder aangetast, al was het de laatste maanden voor de bevalling wel opnieuw erger met het verlies.
Een aantal uur na mijn keizersnede is de epidurale losgekomen. Dit wisten de verpleging en ik uiteraard niet. Ik heb die nacht pijn gehad, maar dacht regelmatig ‘Ach, ik lig nu wakker van de pijn maar dit valt nog goed mee ten opzichte van mijn eerste bevalling en aangezien ze zeggen dat een keizersnede meer pijn doet, zal de epidurale de pijn wel niet helemaal kunnen tegenhouden’. Toen de verpleging ontdekte dat de epidurale los wasgekomen, heb ik meteen extra zware pijnstilling gekregen.
Sindsdien ben ik ervan overtuigd dat ik echt geen watje ben en dat die eerste bevalling volledig geschift was.
Onze twee kindjes doen het goed en we hopen verder een gelukkig gezin te zijn
waarvan de mama weliswaar belachelijk veel bekkenbodemspieroefeningen doet
en nooit meer zal trampoline springen...
